U povijesti slikarstva jedna je od bitnih preokupacija odnos prema dvodimenzionalnosti tog medija. Svaka epoha rješavala ga je na način blizak tadašnjem poimanju svijeta, pa tako i umjetnosti. No odnos prema dvodimenzionalnosti medija slike pojednostavljeno ipak se može odrediti unutar dvije tendencije: jedne koja teži stvaranju iluzije prostora i volumena, te druge koja u potpunosti poštuje i naglašava plošnost ovog medija.
U okviru današnjeg slikarstva naše sredine, koja teži graničnosti medija slikarstva i skulpture, zanimljivo je uočiti da se slikarstvo Luka Piplice u svom izrazu oslanja upravo na njezinu dvodimenzionalnost. Slika, obojena je ploha na kojoj se ponavlja jedan te isti motiv. Način na kojim su slikani ti motivi blizak je stilizaciji – radi se o čistoj formi u kojoj su sadržani samo bitni elementi ili osnovna kontura. Osim oblika na neki način stilizirane su i boje. Ne postoje sjenčenja ni tonovi, boje su čiste u svom toplo-hladnom kontrastu. Taj kontrast nikada nije komplementaran, ali je izuzetno uočljiv jer se radi o odnosu plohe slike i motiva. Stilizacija boje i oblika, ritmičko nizanje motiva poput ornamenta, te lazurni namaz koji ostvaruje jednoličnu glatku površinu, čine sliku „dekorativnom zidnom plohom”. Važna dimenzija slikarstva Luka Piplice je u njezinom ikonografskom značenju i povezanosti s tekstualnim predloškom”, odnosno naslovom slike. Motivi na slikama, poznati su i česti simboli ili teme umjetnosti. Nebo i zvijezde, akt žene, crna mačka, mač ili oko... Njihovo shematsko ponavljanje potpuno ironizira mogućnost njihova simboličkog iščitavanja, ali postoji i igra sa samim ponavljanjem, jer u gotovo svakoj slici krije se i „pogreška”. Jaka opreka ironije otkriva se upravo u odnosu slike i teksta to jest njezinog naslova. „Moja adresa su modra nebesa”, ”Askete i diskete”, „Mač i mačići” gdje je ironija u odnosu riječi i slike najočitija. Logika igre riječi u naslovu, u slici se pretvara u efekt začudnosti. Simbol života na slici „Dub” postaje crno deblo odsječenih grana...
Luko Piplica u svome se slikarstvu isključivo služi elementima forme ovog medija, tako da iako jak, intermedijalni duh njegova slikarstva ostvaren u odnosu likovnog i nelikovnog ostaje prikriven.
